Kaarsen bij Kerstmis

De kerststal staat boven op de TV. Ik kruip op een stoel naast mama zodat ik goed kan zien hoe ze de kaarsen één voor één aansteekt. 

De warme geur kruipt langs mijn neus in mijn hoofd en doet me duizelen. De vlammetjes dansen voor mijn ogen als elfjes in het bos. Ik buig me langzaam voorover, dichter en dichter naar de lichtjes tot mama me achteruit trekt: ‘Pas toch op, straks vliegen je wenkbrauwen in brand.’

Ik moet van de stoel af. Van op de grond  blijf ik verder kijken tot mama de kaarsen uitblaast en me naar bed stuurt.
Nu moet ik weer wachten tot morgen.

Wanneer de bom valt

Al een paar weken krijg ik geen letter op papier. Het is vakantie geweest dus de deadline van de volgende les werkte niet als stok achter de deur.  Nochtans ben ik er in gedachten veel mee bezig. Er hangen nog verschillende ideetjes voor een cursiefje of een kortverhaal aan de waslijn te wapperen, maar ik slaag er niet in om er eentje vast te grijpen en er mee aan de slag te gaan.

Ergens weet ik wel waarom.  Zoveel gevoelens en gedachten, die een luchtig cursiefje in de weg zitten:  de vluchtelingenstroom, de crisis, de globalisering. En natuurlijk nu de aanslagen op Parijs. Gebeurtenissen waar ik een uitgesproken mening over heb – sommigen durven ze zelfs fanatiek te noemen – maar die ik niet op een leesbare manier op papier gezet krijg. Zelfs in een mondelinge discussie laat ik me vaak van de wijs brengen omdat ik me de feiten niet nauwkeurig kan herinneren. Volgens mij is het de fout van de Amerikanen, maar met zo’n loze beschuldiging maak ik terecht weinig indruk.

De bevalling

Om half acht ’s morgens rinkelde zijn GSM.
‘Kom alsjeblieft direct naar huis. De weeën zijn begonnen.’ 

Annelies klonk paniekerig dus gebruikte Maarten zijn befaamde goeroe-stem : ‘Rustig maar schat, we hebben alle tijd.’  Hij maakte rechtsomkeer en verwittigde ondertussen zijn werkgever dat zijn derde zoon er aan kwam.

Aan het benzinestation kocht hij koeken en frisdrank; krachtvoer om de lange bevalling te kunnen doorstaan, want bij zijn eerste vrouw duurde het eindeloos. Hij had het moeilijk gehad, zo zonder eten en drinken en zijn ex wou niet dat hij van haar zijde week. Zíj had geen honger.

De afspraak

De bel! Zuchtend haalt ze haar armen uit het aquarium. Het water drupt op de grond en ze grabbelt naar een handdoek. De vloer is nat en vol vuile voetsporen. Er ligt zoveel materiaal verspreid dat de woonkamer wel een rommelmarkt voor aquariumliefhebbers lijkt.

‘Lydia is zeker haar sleutel weer vergeten.’ Geërgerd schopt ze haar natte schoenen uit. Er zit een gat in haar kous en ondanks de opgestroopte mouwen van haar rafelige sweater is het kledingstuk toch kletsnat en het plakt tegen haar lichaam. Straks zal ze zich het moment dat ze besloot deze oude lorren aan te trekken zwaar beklagen. En dan zwijgen we zelfs nog over haar ongewassen haren.

Opmerkingen maken

Blijkbaar hebben verschillende mensen een probleem om te reageren op mijn teksten. Ik heb het zelf eens bekeken en ik geef toe: het is niet altijd evident. Daarom hier een mini handleiding want natuurlijk ben ik benieuwd naar jullie mening.

Onder elke tekst zie je in 't oranje de publicatiedatum en daarnaast Geen/1/2/opmerkingen. Als je klikt op opmerkingen, gaat het venster open waar je een reactie kan schrijven. Simpel, inderdaad maar het probleem zit 'm in het profiel. Je moet aanduiden met welk profiel je wil antwoorden en dat is niet voor iedereen even duidelijk.

In het uitklapmenu zie je verschillende mogelijkheden die ik zelf ook niet allemaal ken. Ik beperk me tot de meest voorkomende.

De eerste keuze is een Google-account. Veel mensen hebben dit en dus is het logisch dat zij dit profiel kiezen. Misschien moet je nog even inloggen bij Google en dan kan je publiceren.
Je kan dan trouwens ook klikken op Neem deel aan deze site, in de rechter zijbalk. Ik zou natuurlijk graag wat meer volgers willen verzamelen dus niet twijfelen.

Wie zelf blogt, heeft misschien een WordPress-account. Ook een mogelijkheid dus.

Heb je niets van dit alles, selecteer dan het voorlaatste: Naam/URL. Even je naam invullen en je kan je reactie publiceren. Een URL mag als je bvb een website hebt, maar dat hoeft niet. Je kan dit gewoon blanco laten.

Als laatste keuzemogelijkheid kan je nog altijd Anoniem reageren. Natuurlijk weet ik graag wie je bent dus doe dit liefst alleen in uiterste nood ;-)

Voila, laat die reacties nu maar komen.
Oh ja, onder de oranje regel staat ook nog Reacties: daar is het voldoende om aan te vinken of je de tekst Leuk vond of Niet Leuk. Makkelijk toch.

Coming out vroeger en nu

Het meisje ontvangt je vrij stuurs. Ze hangt je jas op, begeleidt je naar de wastafel en wast je haar zonder veel te zeggen. Maar zodra ze schaar en kam als wapens in de aanslag houdt, ontpopt ze zich tot een echte kapster: vriendelijk, babbelziek en veel te familiair naar je zin. Zelfs van je familie kan je dat niet verdragen, laat staan van een wildvreemde. Maar er is geen ontkomen aan, dus babbel je schijnbaar gewillig mee.

Al snel kabbelt de conversatie naar the point of no return. En voor de triljoenste keer sta je voor de keuze: Zeg je het of zeg je het niet? Nu ben je al meer dan dertig jaar openlijk lesbisch, tien jaar getrouwd met een vrouw en heel actief in de holebibeweging, maar voor elke coming out moet je je toch weer even opladen. Ontelbare keren heb je het al gezegd sinds die eerste keer 35 jaar geleden, maar vanzelfsprekend wordt het nooit.

Je kwam uit de kast op het moment dat je aan familie en vrienden liet weten dat je lesbisch was. De tranen van je moeder nam je er bij want je kende veel verhalen van homo’s en lesbiennes die thuis niet meer welkom waren. Je negeerde het feit dat je beste vriendin plots haar knieën netjes tegen elkaar drukte en je lachte spottend met elk meisje in je buurt dat zich afvroeg of je op haar verliefd was. Ook met degene die inderdaad je hart sneller deed kloppen.

Uit de kast

Uit de kast komen anno 1980 – in een tijd dat die uitdrukking nog niet bestond en homoseksualiteit als een vieze ziekte klonk -  was een moeilijke opgave. Je lag er nachtenlang wakker van en je bedacht allerlei scenario’s. Je deed je verhaal met klamme handen en bibberende stem en wachtte gespannen op het oordeel.

Toen ik bijna dertig jaar geleden mijn broer op de hoogte wou brengen van mijn afwijkende seksuele voorkeur, was ik daar niet gerust in. Hij was pas veertien – acht jaar jonger dan ik – en had ongetwijfeld alleen nog maar in negatieve zin over homoseksualiteit gehoord en ik had geen enkel idee hoe hij er zou op reageren als zijn zus tot die groep perverten bleek te behoren. Het was dus met een klein hartje dat ik zei : ‘Ik moet je iets vertellen.’

Hij keek op van zijn boek en gromde. Op die leeftijd spreken jongens zelden met volledige zinnen. Hakkelend en stotterend vertelde ik hem mijn zorgvuldig voorbereide speech.  Ik eindigde met de conclusie dat ik dus lesbisch was maar verder gewoon dezelfde zus die hij altijd al had gekend. 

      ‘Ok,’ zei hij en hij boog zich weer over zijn boek. Ik fronste en wachtte even, maar het bleef stil.
      ‘Maar,... begrijp je het?’ vroeg ik aarzelend.
      ‘Jaja,’ mompelde hij zonder opkijken. Ik stond daar maar wat te schutteren en ging dus de kamer uit.  Met deze koele onverschilligheid wist ik geen raad. Was hij zo van slag dat hij niet kon reageren? Of wou hij gewoonweg niet meer tegen mij spreken nu ik abnormaal bleek te zijn?

Sprookje over Esme

Er was eens een prinsesje, Esme genaamd. Ze was enig kind en woonde met haar vader en moeder in een groot paleis met verschillende kamers vol speelgoed. Haar vader, de koning, gaf haar alles wat haar hartje begeerde, behalve vrienden. Hij wou zijn dochter voor zichzelf houden. Esme mocht geen vriendjes op het paleis uitnodigen en ze mocht niet bij andere kinderen op bezoek gaan.

Haar moeder keek weinig naar haar om. Ze leek jaloers op de schoonheid van haar dochter en misgunde haar de aandacht van haar vader.

Als hij vijf minuutjes vrij had, bracht de koning tijd met haar door maar desondanks was Esme vaak alleen. Ze speelde elke dag in een andere kinderkamer : maandag in de boekenkamer, dinsdag in het knuffelhuis, woensdag in de poppenkamer, maar toch verveelde ze zich.

Daarom vond ze het wel fijn als haar vader met haar kwam spelen maar toch ook niet. Haar hart bonkte als ze zijn voetstappen in de gang hoorde en haar maag verkrampte. Ze deed haar best om te glimlachen als hij de speelkamer binnenkwam. Elke keer moest ze hem verwelkomen met een kus en zijn snor schuurde haar lippen. Elke keer ging hij in de grote stoel zitten en tilde hij haar op zijn schoot. Hij hield haar dicht tegen zich aan en vroeg wat ze wou spelen.

Suikertaks

De suikertaks komt er dan toch.  Vanaf 2016 wordt er een taks geheven op alle suikerhoudende dranken. Het principe spreekt mij wel aan. Ongezonde voeding mag - moet zelfs - duurder zijn dan de gezonde alternatieven.  Een maatschappij die de gezondheid van haar inwoners belangrijk vindt, zou niet mogen toestaan dat een pakje friet of een kant-en-klare maaltijd goedkoper is dan een zelfgemaakte, gezonde maaltijd. Dat je meer betaalt voor een stuk fruit dan voor een zak chips. Als de overheid dat kan bewerkstelligen via een extra belasting voor ongezonde voeding en daar zelf ook nog iets aan verdient, kan ik daar best mee leven.

Maar zo simpel is het niet.  De suikertaks werd al in verschillende landen uitgeprobeerd en op de meeste plaatsen na korte tijd weer afgeschaft. Omdat het niet werkte!

·     Mensen dronken niet minder maar switchten naar goedkopere suikerhoudende dranken of ze kochten hun favoriete frisdrank in het buitenland.

·     De taks treft vooral mensen met een laag inkomen o.a. omdat zij in verhouding een groter deel van hun inkomen aan voeding besteden én ook vatbaarder zijn voor een onevenwichtig voedingspatroon.

·     Bovendien is iedereen het er over eens dat suiker verslavend is. Wanneer is er ooit iemand van zijn of haar verslaving afgeraakt omdat de prijs 0,10 cent steeg?

Ik bespaar je de uitgebreide uitleg waarom de taks in andere landen niet het gewenste resultaat had, maar het is typisch voor België om te denken dat het bij ons nu wel zou lukken. Als vijf ezels met hun kop tegen de muur lopen en daar alleen maar hoofdpijn aan overhouden, waarom zou de zesde ezel dan wel de muur kunnen breken?

Je denkt dus je bent

Je ligt in de zetel. Je ogen zijn dicht en je ademt rustig en ontspannen. Je laat je meedrijven door mijn stem die een tekst voorleest. Probeer de gebeurtenissen te visualiseren. Jij bent het hoofdpersonage.

Je zit te lezen op het terras voor je huis. Er loopt iemand over je graf.  De lucht is inktzwart. Het is stil. Je houdt je adem in en luistert gespannen.  Je hoort een laag, brommend geluid dat snel dichterbij komt. Het zit achter je.  Je draait je om en kijkt naar het strand. Je mond valt open.  Uit de zee komt een muur van water recht naar je toe. Je knieën knikken. Je hart slaat een paar tellen over en haast zich dan om terug bij te benen. Weg, loop weg,  schreeuwen je hersenen maar je kan je spieren niet bewegen. De gedachten tuimelen door je brein. Naar de bovenverdieping vluchten? Te gevaarlijk.  In die tsunamifilm zag je gebouwen als kaartenhuisjes in elkaar storten. In een boom klimmen? Dat zou je nooit lukken.

De 50 beste blogposts

Wedstrijd Blogposts

Cool! Mijn blog staat nog geen maand online en één van mijn blogs werd al geselecteerd voor de wedstrijd van Standaard Boekhandel Alsemberg: de vijftig beste blogposts. Mijn tekst zal dus sowieso gebundeld worden in een e-book en daar ben ik heel blij om. Of ik bij de top drie behoor, wordt op 25 oktober bekend gemaakt.

Ach ja, ik ga nog niet naast mijn schoenen lopen. Grote kans dat er slechts vijftig inzendingen waren ;-)
https://sanschapeaux.wordpress.com/de-50-beste-blogposts/

De bomma

Mijn grootmoeder is dood. Tweeënnegentig is ze geworden. Tot vorig jaar woonde ze nog thuis en ze kon zich aardig redden. Betaalde hulp had ze niet nodig, vond ze zelf. Mijn moeder, haar dochter dacht daar anders over, maar kinderen moeten hun ouders eeuwig blijven gehoorzamen en er voor zorgen, vond bomma. Mijn moeder ging drie keer per week langs met eten voor meerdere dagen zodat bomma het maar moest ontdooien en opwarmen. Elke vrijdag deed mijn moeder de kuis, zo spaarde bomma het  loon van een poetsvrouw uit.

 

'Wees blij, ik zorg voor jullie erfenis,’ lachte bomma als mijn moeder weer eens sakkerde over het vele werk. ‘Ge weet heel goed dat ik hier geen vreemden over de vloer wil.’

 

Haast en spoed

Mijn banden piepen in de bochten richting exit alsof ik Schumacher ben. Om klokslag 13u moet ik terug aan mijn bureau zitten. Eergisteren was ik vijf minuten te laat, amper vijf minuten verdorie en ik kreeg een reprimande. ‘De volgende keer een nota,’ gromde de chef. Jezusmina, wat een mierenneuker.

Mijn boodschappen waren in no time gedaan maar aan de kassa’s stonden rijen zoals aan de toiletten op pukkelpop. Ik ben een krak in het vinden van de snelste rij maar vandaag ging het mis. Mijn uitverkoren kassierster werd na vijf minuten afgelost door een slak waar ik normaal in een wijde boog omheen loop. Veranderen van rij had geen zin meer dus moest ik tandenknarsend blijven aanschuiven.

Klaar?

Zo ver zijn we dus. Een blog met een klein beetje inhoud en vorm. Dat was moeilijker dan ik dacht. Ik heb in het verleden al een paar websites gebouwd dus ik dacht, zo’n blogje, dat heb ik in één twee drie gefikst. Niet dus. Misschien lag mijn ervaring rond websites me in de weg en snap ik daardoor deze manier van opbouw niet. Of misschien ben ik gewoon verroest.

En dan die keuzestress. Daar heb ik niet alleen in de winkel last van; ook hier voor mijn computerscherm kreeg het me te pakken. Kies ik voor Blogger of Wordpress? Wat zijn de voor-en nadelen? Blogger dan maar en later zien we wel. Na twee dagen ergernis omdat ik de layout niet helemaal naar mijn hand kon zetten, switchte ik naar Wordpress. Ineens bleken er twee Wordpresses te bestaan: .org en .com. Een tijdje uitvogelen hoe dit in elkaar zat en dan toch maar weer terug naar blogger.
In ieder geval, ‘een paar uur’ werd bij mij een paar dagen zwoegen en vloeken maar nu is de blog in grote lijnen startensklaar en kan ik er aan beginnen.

Ik heb een ‘archiefje’ klaargezet; een achttal berichten zodat je als nieuwe bezoeker toch je eerste honger kan stillen. Ik hoop dat mijn leesvoer je genoeg zal smaken om nog eens terug te komen. Daarvoor kan je je aanmelden onder ‘Volgers’. Ik ben van plan elke week een nieuw bericht te kunnen plaatsen en als ik een paar volgers heb, zal dat een extra stimulans voor mij zijn. Doe je mee?

Ontdopen

Natuurlijk ben ik gedoopt. Net zoals iedereen van mijn generatie. Mensen die hun kinderen niet lieten dopen, waren ketters die door de gemeenschap uitgespuwd werden. De pastoor kwam bij hen thuis langs om te dreigen met de banvloek en dat hun baby zou branden in de hel. Het was dus de evidentie zelf dat er in het bijzijn van familie en vrienden een klets water over mijn hoofd zou gegooid worden.

Als kind hield ik van de sfeer in de kerk. Ik ging er soms zitten, zelfs als er geen eucharistieviering was. Ook op ’t kerkhof liep ik graag rond. Niet op Allerheiligen want dan ergerde ik me aan de competitie van verbloemde graven en aan het gekwetter van bezoekers die de rustplaats van hun dierbare niet vonden. Maar op doodgewone dagen vond ik het zalig om daar rond te wandelen.  Ook nu nog kan ik genieten van de stilte en de sereniteit op een kerkhof en als ik op vakantie ga, breng ik altijd een bezoekje aan de begraafplaatsen. 

De Dans

‘Moeke, neen, nog niet naar huis, ik heb de trouw nog niet gezien!’  Zijn vijfjarig stemmetje klonk paniekerig en verontwaardigd.
 
‘Hoezo, je hebt de trouw nog niet gezien? Grootmoeke en nana zijn toch deze morgen getrouwd in  het gemeentehuis. Toen jij hen de ringen hebt gegeven.’ Annemie wreef het blonde ventje door z’n haar.
 
‘Maar neen, moeke, dat is niet echt. Ik wil de echte trouw zien.’
Annemie fronste. Wat had hij zich nu weer in het hoofd gehaald? Haar slimme zoon creëerde vaak zijn eigen versie van gebeurtenissen en dan was het niet eenvoudig om hem terug op het juiste spoor te zetten.

Bruidsjongen worden zag hij eerst niet zitten. Iedereen had hem al proberen te overhalen door hem uit te leggen wat die taak inhield en dat alleen slimme jongens met verantwoordelijkheidszin daarvoor in aanmerking kwamen. En hij zou er grootmoeke en nana zo'n groot plezier mee doen.

Hier spreekt men Nederlands

  ‘Nu ben ik het beu’, gromde ze geërgerd. ‘Tegen de volgende beller spreek ik alleen nog Nederlands.’ Haar collega’s lachten begrijpend. Iedereen kreeg het regelmatig eens op de zenuwen van al die Franstalige telefoons. Nederlandstalig centrum of niet, een dag zonder Frans was een niet gewerkte dag. De volgende keer dat Linda de telefoon opnam was ze vastbesloten. Hier spreekt men Nederlands!

    ‘Hallo, centrum voor Leerlingenbegeleiding, goedemorgen.’ De beller aan de andere kant van de lijn vroeg in ’t Frans naar de verantwoordelijke van een school. Linda gaf hem in het Nederlands de nodige informatie.
    ‘Vous ne parlez pas français?’ vroeg de man.
    ‘Neen’, zei Linda, ‘dit is een Nederlandstalig centrum.’
    ‘Ja maar’, zei de man, ‘U werkt toch in Brussel en Brussel is tweetalig. Ik vind het dan ook niet meer dan normaal dat u ook Frans kan spreken.’ De man stak in perfect Nederlands een ganse preek af tegen de verbouwereerde Linda. Hij argumenteerde dat wie in Brussel woont of werkt de plicht heeft om perfect tweetalig te zijn, net als hijzelf. Linda kon er weinig tegen in brengen want eigenlijk dacht ze er net zo over. Schoorvoetend gaf ze de man gelijk en ze verontschuldigde zich.
    Pas nadat ze de hoorn neergelegd had bedacht ze een repliek : waarom belde hij als perfect tweetalige Brusselaar in ’t Frans naar een Vlaamse instelling ?

What’s in a name?

Klimaatverandering, werkloosheid, koude oorlog...  Allemaal grote problemen die luidkeels om een oplossing schreeuwen maar hé, de panda’s zijn toegekomen in Wallonië en het familienamenprobleem is opgelost.

De roep naar een dubbele familienaam bestaat al lang. Veel vrouwen verzetten zich tegen het huidige patriarchale model waarbij hun kind automatisch de naam van de vader krijgt. België speelt met het wetsvoorstel van Turtelboom geen voortrekkersrol want in verschillende buurlanden bestaat een soortgelijke regel al langer.

Maar ze maken het graag ingewikkeld. Naam van de vader, naam van de moeder, dubbele naam vader-moeder of dubbele naam moeder-vader. Alleen de naam van de melkboer komt niet in aanmerking. Als de heren ministers dan toch bezwijken onder de feministische druk van die politieke wijven, waarom dan geen duidelijkheid eisen.  Neen, vrijheid-blijheid is een Belgische leuze en door de huidige keuzemogelijkheden zijn er in de tweede generatie tot tien verschillende combinaties mogelijk. Veel succes voor wie het kindergeld moet uitbetalen.

De kleren maken de man

Perfect op tijd landde het kleine vliegtuig op de luchthaven van Riga. De korte vlucht was voorbij gevlogen. Het gaf een speciaal gevoel dat één derde van de passagiers bij onze groep hoorde : 30 holebi’s uit Leuven die naar de Europride in Riga gingen.  In dit voormalig communistisch Sovjetland zaten de meeste holebi’s nog opgesloten in de kast, de sleutel weggegooid. Relaties buiten het traditionele gezin waren niet zo populair bij de meerderheid van de bevolking en dus was het belangrijk dat de Europride een succes zou worden.

Nog voor het vliegtuig goed en wel stil stond, waren de meesten al recht gesprongen om hun handbagage te nemen. Niet zo eenvoudig voor kleine mensen maar gentleman Michael stond al klaar om te helpen.  Het gedrum naar buiten was bijna zo erg als tijdens de solden bij Primark. Sommigen waren  blijkbaar bang dat ze, verpakt in een roze strik, met het vliegtuig terug naar huis zouden moeten. 

De sollicitante

‘Wauw!’ Blijkbaar was die verzuchting hoorbaar uit mijn mond gekomen want mijn collega keek lachend op.

‘Heb je een leuke ontdekking gedaan?’ vroeg Ann nieuwsgierig.

Ik schudde mijn hoofd en mompelde iets. Ik dacht er niet aan mijn babbelzieke collega deelgenoot te maken van mijn verwarring. Meer dan een glimp had ik niet opgevangen toen de vijfde en laatste kandidate aan mijn bureau voorbij kwam, maar haar beeld brandde nog op mijn netvlies. Kort, licht krullend zwart haar waarbij haar blauwe ogen en zelfverzekerde blik onmiddellijk opvielen. Leuk gekleed, een beetje alternatief. Ik beweerde altijd dat ik niet echt een type heb maar zij was het helemaal. Zeker geen klassieke schoonheid; sommigen zouden haar misschien zelfs niet echt mooi vinden. Maar wat een uitstraling! Nooit eerder was ik zo overrompeld geweest door een vluchtige ontmoeting. Ik voelde het tot in mijn tenen toen onze blikken even in elkaar haakten.

In gedachten verzonken nam ik de perforator om mijn klasseerwerk verder te zetten. 

Writer's block

Ann staart naar het scherm. Dat helpt niet echt, ze staart al uren zonder resultaat. De flikkeringen werken eerder hypnotiserend dan inspirerend.  Ze zucht en legt haar hoofd in haar handen. Er moet nu écht wel een idee naar boven komen. Nog eens een slapeloze nacht waarbij de vage suggesties elkaar verdringen in zinloosheid, neen bedankt. Blijven zitten tot  het af is.
   Gefrustreerd bestudeert ze haar nota’s voor de duizendste keer. Tegenwoordige tijd, midden in de actie beginnen, opbouwen naar een climax. Allemaal goed en wel, maar climax waarvan?  Hoe klonk het geluid al weer? Ting, ting, ting. Onmiskenbaar een koebel, maar tien zinnen over Heidi in de bergen is géén optie. Nochtans is dat het enige duidelijke beeld dat in haar opkomt. ‘Geen fantasie’, gromt ze geërgerd en staat recht om het licht aan te doen. Haar bureau is weer  helder en klaar maar in haar hoofd blijft het duister. 
   Plots glimlacht ze en giechelt. Ze heeft blijkbaar last van writer’s block, zou ze dan toch een echte schrijver zijn?

Het prille begin

Drie jaar geleden besloot ik een oude droom nieuw leven in te blazen en ik schreef me in voor een driejarige opleiding bij creatief schrijven. Ik heb er veel geleerd, heel sympathieke mensen leren kennen en nieuwe ervaringen opgedaan. Nog geen minuut spijt van gehad dus al was het zeker niet gemakkelijk

   In het derde jaar moeten we een afgewerkte bundel als eindwerk inleveren : een boek, een verhalenbundel, cursiefjes,... Ik was overmoedig en begon aan een roman. De eerste maanden ging het goed maar dan ben ik plots geblokkeerd. Geen letter kreeg ik nog op papier. Maanden van stilte, spijbelen en vergeefse pogingen volgden.

   Na lang aarzelen heb ik beslist om mijn derde jaar opnieuw te doen. Ik ben dus nu officieel een zittenblijver, voor het eerst in mijn leven. Niet voortvertellen hoor want stiekem schaam ik me toch wel een beetje ;-)

   Deze keer heb ik geen grootse plannen. Regelmatig schrijven is mijn enige doelstelling. Als extra stimulans ben ik aan deze blog begonnen. Ik hoop dat mijn volgers - als die er komen tenminste - een extra reden zullen zijn om in mijn pen te kruipen. Waarom zouden jullie mij anders opnieuw een bezoekje brengen?

   Ik hoop ook op jullie eerlijke en ongezouten kritiek. Daar kan ik tenslotte het beste uit leren om mezelf te kunnen verbeteren.

   Dank je wel om hier langs te komen.