Haast en spoed

Mijn banden piepen in de bochten richting exit alsof ik Schumacher ben. Om klokslag 13u moet ik terug aan mijn bureau zitten. Eergisteren was ik vijf minuten te laat, amper vijf minuten verdorie en ik kreeg een reprimande. ‘De volgende keer een nota,’ gromde de chef. Jezusmina, wat een mierenneuker.

Mijn boodschappen waren in no time gedaan maar aan de kassa’s stonden rijen zoals aan de toiletten op pukkelpop. Ik ben een krak in het vinden van de snelste rij maar vandaag ging het mis. Mijn uitverkoren kassierster werd na vijf minuten afgelost door een slak waar ik normaal in een wijde boog omheen loop. Veranderen van rij had geen zin meer dus moest ik tandenknarsend blijven aanschuiven.

Klaar?

Zo ver zijn we dus. Een blog met een klein beetje inhoud en vorm. Dat was moeilijker dan ik dacht. Ik heb in het verleden al een paar websites gebouwd dus ik dacht, zo’n blogje, dat heb ik in één twee drie gefikst. Niet dus. Misschien lag mijn ervaring rond websites me in de weg en snap ik daardoor deze manier van opbouw niet. Of misschien ben ik gewoon verroest.

En dan die keuzestress. Daar heb ik niet alleen in de winkel last van; ook hier voor mijn computerscherm kreeg het me te pakken. Kies ik voor Blogger of Wordpress? Wat zijn de voor-en nadelen? Blogger dan maar en later zien we wel. Na twee dagen ergernis omdat ik de layout niet helemaal naar mijn hand kon zetten, switchte ik naar Wordpress. Ineens bleken er twee Wordpresses te bestaan: .org en .com. Een tijdje uitvogelen hoe dit in elkaar zat en dan toch maar weer terug naar blogger.
In ieder geval, ‘een paar uur’ werd bij mij een paar dagen zwoegen en vloeken maar nu is de blog in grote lijnen startensklaar en kan ik er aan beginnen.

Ik heb een ‘archiefje’ klaargezet; een achttal berichten zodat je als nieuwe bezoeker toch je eerste honger kan stillen. Ik hoop dat mijn leesvoer je genoeg zal smaken om nog eens terug te komen. Daarvoor kan je je aanmelden onder ‘Volgers’. Ik ben van plan elke week een nieuw bericht te kunnen plaatsen en als ik een paar volgers heb, zal dat een extra stimulans voor mij zijn. Doe je mee?

Ontdopen

Natuurlijk ben ik gedoopt. Net zoals iedereen van mijn generatie. Mensen die hun kinderen niet lieten dopen, waren ketters die door de gemeenschap uitgespuwd werden. De pastoor kwam bij hen thuis langs om te dreigen met de banvloek en dat hun baby zou branden in de hel. Het was dus de evidentie zelf dat er in het bijzijn van familie en vrienden een klets water over mijn hoofd zou gegooid worden.

Als kind hield ik van de sfeer in de kerk. Ik ging er soms zitten, zelfs als er geen eucharistieviering was. Ook op ’t kerkhof liep ik graag rond. Niet op Allerheiligen want dan ergerde ik me aan de competitie van verbloemde graven en aan het gekwetter van bezoekers die de rustplaats van hun dierbare niet vonden. Maar op doodgewone dagen vond ik het zalig om daar rond te wandelen.  Ook nu nog kan ik genieten van de stilte en de sereniteit op een kerkhof en als ik op vakantie ga, breng ik altijd een bezoekje aan de begraafplaatsen. 

De Dans

‘Moeke, neen, nog niet naar huis, ik heb de trouw nog niet gezien!’  Zijn vijfjarig stemmetje klonk paniekerig en verontwaardigd.
 
‘Hoezo, je hebt de trouw nog niet gezien? Grootmoeke en nana zijn toch deze morgen getrouwd in  het gemeentehuis. Toen jij hen de ringen hebt gegeven.’ Annemie wreef het blonde ventje door z’n haar.
 
‘Maar neen, moeke, dat is niet echt. Ik wil de echte trouw zien.’
Annemie fronste. Wat had hij zich nu weer in het hoofd gehaald? Haar slimme zoon creëerde vaak zijn eigen versie van gebeurtenissen en dan was het niet eenvoudig om hem terug op het juiste spoor te zetten.

Bruidsjongen worden zag hij eerst niet zitten. Iedereen had hem al proberen te overhalen door hem uit te leggen wat die taak inhield en dat alleen slimme jongens met verantwoordelijkheidszin daarvoor in aanmerking kwamen. En hij zou er grootmoeke en nana zo'n groot plezier mee doen.

Hier spreekt men Nederlands

  ‘Nu ben ik het beu’, gromde ze geërgerd. ‘Tegen de volgende beller spreek ik alleen nog Nederlands.’ Haar collega’s lachten begrijpend. Iedereen kreeg het regelmatig eens op de zenuwen van al die Franstalige telefoons. Nederlandstalig centrum of niet, een dag zonder Frans was een niet gewerkte dag. De volgende keer dat Linda de telefoon opnam was ze vastbesloten. Hier spreekt men Nederlands!

    ‘Hallo, centrum voor Leerlingenbegeleiding, goedemorgen.’ De beller aan de andere kant van de lijn vroeg in ’t Frans naar de verantwoordelijke van een school. Linda gaf hem in het Nederlands de nodige informatie.
    ‘Vous ne parlez pas français?’ vroeg de man.
    ‘Neen’, zei Linda, ‘dit is een Nederlandstalig centrum.’
    ‘Ja maar’, zei de man, ‘U werkt toch in Brussel en Brussel is tweetalig. Ik vind het dan ook niet meer dan normaal dat u ook Frans kan spreken.’ De man stak in perfect Nederlands een ganse preek af tegen de verbouwereerde Linda. Hij argumenteerde dat wie in Brussel woont of werkt de plicht heeft om perfect tweetalig te zijn, net als hijzelf. Linda kon er weinig tegen in brengen want eigenlijk dacht ze er net zo over. Schoorvoetend gaf ze de man gelijk en ze verontschuldigde zich.
    Pas nadat ze de hoorn neergelegd had bedacht ze een repliek : waarom belde hij als perfect tweetalige Brusselaar in ’t Frans naar een Vlaamse instelling ?

What’s in a name?

Klimaatverandering, werkloosheid, koude oorlog...  Allemaal grote problemen die luidkeels om een oplossing schreeuwen maar hé, de panda’s zijn toegekomen in Wallonië en het familienamenprobleem is opgelost.

De roep naar een dubbele familienaam bestaat al lang. Veel vrouwen verzetten zich tegen het huidige patriarchale model waarbij hun kind automatisch de naam van de vader krijgt. België speelt met het wetsvoorstel van Turtelboom geen voortrekkersrol want in verschillende buurlanden bestaat een soortgelijke regel al langer.

Maar ze maken het graag ingewikkeld. Naam van de vader, naam van de moeder, dubbele naam vader-moeder of dubbele naam moeder-vader. Alleen de naam van de melkboer komt niet in aanmerking. Als de heren ministers dan toch bezwijken onder de feministische druk van die politieke wijven, waarom dan geen duidelijkheid eisen.  Neen, vrijheid-blijheid is een Belgische leuze en door de huidige keuzemogelijkheden zijn er in de tweede generatie tot tien verschillende combinaties mogelijk. Veel succes voor wie het kindergeld moet uitbetalen.

De kleren maken de man

Perfect op tijd landde het kleine vliegtuig op de luchthaven van Riga. De korte vlucht was voorbij gevlogen. Het gaf een speciaal gevoel dat één derde van de passagiers bij onze groep hoorde : 30 holebi’s uit Leuven die naar de Europride in Riga gingen.  In dit voormalig communistisch Sovjetland zaten de meeste holebi’s nog opgesloten in de kast, de sleutel weggegooid. Relaties buiten het traditionele gezin waren niet zo populair bij de meerderheid van de bevolking en dus was het belangrijk dat de Europride een succes zou worden.

Nog voor het vliegtuig goed en wel stil stond, waren de meesten al recht gesprongen om hun handbagage te nemen. Niet zo eenvoudig voor kleine mensen maar gentleman Michael stond al klaar om te helpen.  Het gedrum naar buiten was bijna zo erg als tijdens de solden bij Primark. Sommigen waren  blijkbaar bang dat ze, verpakt in een roze strik, met het vliegtuig terug naar huis zouden moeten. 

De sollicitante

‘Wauw!’ Blijkbaar was die verzuchting hoorbaar uit mijn mond gekomen want mijn collega keek lachend op.

‘Heb je een leuke ontdekking gedaan?’ vroeg Ann nieuwsgierig.

Ik schudde mijn hoofd en mompelde iets. Ik dacht er niet aan mijn babbelzieke collega deelgenoot te maken van mijn verwarring. Meer dan een glimp had ik niet opgevangen toen de vijfde en laatste kandidate aan mijn bureau voorbij kwam, maar haar beeld brandde nog op mijn netvlies. Kort, licht krullend zwart haar waarbij haar blauwe ogen en zelfverzekerde blik onmiddellijk opvielen. Leuk gekleed, een beetje alternatief. Ik beweerde altijd dat ik niet echt een type heb maar zij was het helemaal. Zeker geen klassieke schoonheid; sommigen zouden haar misschien zelfs niet echt mooi vinden. Maar wat een uitstraling! Nooit eerder was ik zo overrompeld geweest door een vluchtige ontmoeting. Ik voelde het tot in mijn tenen toen onze blikken even in elkaar haakten.

In gedachten verzonken nam ik de perforator om mijn klasseerwerk verder te zetten. 

Writer's block

Ann staart naar het scherm. Dat helpt niet echt, ze staart al uren zonder resultaat. De flikkeringen werken eerder hypnotiserend dan inspirerend.  Ze zucht en legt haar hoofd in haar handen. Er moet nu écht wel een idee naar boven komen. Nog eens een slapeloze nacht waarbij de vage suggesties elkaar verdringen in zinloosheid, neen bedankt. Blijven zitten tot  het af is.
   Gefrustreerd bestudeert ze haar nota’s voor de duizendste keer. Tegenwoordige tijd, midden in de actie beginnen, opbouwen naar een climax. Allemaal goed en wel, maar climax waarvan?  Hoe klonk het geluid al weer? Ting, ting, ting. Onmiskenbaar een koebel, maar tien zinnen over Heidi in de bergen is géén optie. Nochtans is dat het enige duidelijke beeld dat in haar opkomt. ‘Geen fantasie’, gromt ze geërgerd en staat recht om het licht aan te doen. Haar bureau is weer  helder en klaar maar in haar hoofd blijft het duister. 
   Plots glimlacht ze en giechelt. Ze heeft blijkbaar last van writer’s block, zou ze dan toch een echte schrijver zijn?

Het prille begin

Drie jaar geleden besloot ik een oude droom nieuw leven in te blazen en ik schreef me in voor een driejarige opleiding bij creatief schrijven. Ik heb er veel geleerd, heel sympathieke mensen leren kennen en nieuwe ervaringen opgedaan. Nog geen minuut spijt van gehad dus al was het zeker niet gemakkelijk

   In het derde jaar moeten we een afgewerkte bundel als eindwerk inleveren : een boek, een verhalenbundel, cursiefjes,... Ik was overmoedig en begon aan een roman. De eerste maanden ging het goed maar dan ben ik plots geblokkeerd. Geen letter kreeg ik nog op papier. Maanden van stilte, spijbelen en vergeefse pogingen volgden.

   Na lang aarzelen heb ik beslist om mijn derde jaar opnieuw te doen. Ik ben dus nu officieel een zittenblijver, voor het eerst in mijn leven. Niet voortvertellen hoor want stiekem schaam ik me toch wel een beetje ;-)

   Deze keer heb ik geen grootse plannen. Regelmatig schrijven is mijn enige doelstelling. Als extra stimulans ben ik aan deze blog begonnen. Ik hoop dat mijn volgers - als die er komen tenminste - een extra reden zullen zijn om in mijn pen te kruipen. Waarom zouden jullie mij anders opnieuw een bezoekje brengen?

   Ik hoop ook op jullie eerlijke en ongezouten kritiek. Daar kan ik tenslotte het beste uit leren om mezelf te kunnen verbeteren.

   Dank je wel om hier langs te komen.