Kaarsen bij Kerstmis

De kerststal staat boven op de TV. Ik kruip op een stoel naast mama zodat ik goed kan zien hoe ze de kaarsen één voor één aansteekt. 

De warme geur kruipt langs mijn neus in mijn hoofd en doet me duizelen. De vlammetjes dansen voor mijn ogen als elfjes in het bos. Ik buig me langzaam voorover, dichter en dichter naar de lichtjes tot mama me achteruit trekt: ‘Pas toch op, straks vliegen je wenkbrauwen in brand.’

Ik moet van de stoel af. Van op de grond  blijf ik verder kijken tot mama de kaarsen uitblaast en me naar bed stuurt.
Nu moet ik weer wachten tot morgen.

Wanneer de bom valt

Al een paar weken krijg ik geen letter op papier. Het is vakantie geweest dus de deadline van de volgende les werkte niet als stok achter de deur.  Nochtans ben ik er in gedachten veel mee bezig. Er hangen nog verschillende ideetjes voor een cursiefje of een kortverhaal aan de waslijn te wapperen, maar ik slaag er niet in om er eentje vast te grijpen en er mee aan de slag te gaan.

Ergens weet ik wel waarom.  Zoveel gevoelens en gedachten, die een luchtig cursiefje in de weg zitten:  de vluchtelingenstroom, de crisis, de globalisering. En natuurlijk nu de aanslagen op Parijs. Gebeurtenissen waar ik een uitgesproken mening over heb – sommigen durven ze zelfs fanatiek te noemen – maar die ik niet op een leesbare manier op papier gezet krijg. Zelfs in een mondelinge discussie laat ik me vaak van de wijs brengen omdat ik me de feiten niet nauwkeurig kan herinneren. Volgens mij is het de fout van de Amerikanen, maar met zo’n loze beschuldiging maak ik terecht weinig indruk.

De bevalling

Om half acht ’s morgens rinkelde zijn GSM.
‘Kom alsjeblieft direct naar huis. De weeën zijn begonnen.’ 

Annelies klonk paniekerig dus gebruikte Maarten zijn befaamde goeroe-stem : ‘Rustig maar schat, we hebben alle tijd.’  Hij maakte rechtsomkeer en verwittigde ondertussen zijn werkgever dat zijn derde zoon er aan kwam.

Aan het benzinestation kocht hij koeken en frisdrank; krachtvoer om de lange bevalling te kunnen doorstaan, want bij zijn eerste vrouw duurde het eindeloos. Hij had het moeilijk gehad, zo zonder eten en drinken en zijn ex wou niet dat hij van haar zijde week. Zíj had geen honger.

De afspraak

De bel! Zuchtend haalt ze haar armen uit het aquarium. Het water drupt op de grond en ze grabbelt naar een handdoek. De vloer is nat en vol vuile voetsporen. Er ligt zoveel materiaal verspreid dat de woonkamer wel een rommelmarkt voor aquariumliefhebbers lijkt.

‘Lydia is zeker haar sleutel weer vergeten.’ Geërgerd schopt ze haar natte schoenen uit. Er zit een gat in haar kous en ondanks de opgestroopte mouwen van haar rafelige sweater is het kledingstuk toch kletsnat en het plakt tegen haar lichaam. Straks zal ze zich het moment dat ze besloot deze oude lorren aan te trekken zwaar beklagen. En dan zwijgen we zelfs nog over haar ongewassen haren.