Opmerkingen maken

Blijkbaar hebben verschillende mensen een probleem om te reageren op mijn teksten. Ik heb het zelf eens bekeken en ik geef toe: het is niet altijd evident. Daarom hier een mini handleiding want natuurlijk ben ik benieuwd naar jullie mening.

Onder elke tekst zie je in 't oranje de publicatiedatum en daarnaast Geen/1/2/opmerkingen. Als je klikt op opmerkingen, gaat het venster open waar je een reactie kan schrijven. Simpel, inderdaad maar het probleem zit 'm in het profiel. Je moet aanduiden met welk profiel je wil antwoorden en dat is niet voor iedereen even duidelijk.

In het uitklapmenu zie je verschillende mogelijkheden die ik zelf ook niet allemaal ken. Ik beperk me tot de meest voorkomende.

De eerste keuze is een Google-account. Veel mensen hebben dit en dus is het logisch dat zij dit profiel kiezen. Misschien moet je nog even inloggen bij Google en dan kan je publiceren.
Je kan dan trouwens ook klikken op Neem deel aan deze site, in de rechter zijbalk. Ik zou natuurlijk graag wat meer volgers willen verzamelen dus niet twijfelen.

Wie zelf blogt, heeft misschien een WordPress-account. Ook een mogelijkheid dus.

Heb je niets van dit alles, selecteer dan het voorlaatste: Naam/URL. Even je naam invullen en je kan je reactie publiceren. Een URL mag als je bvb een website hebt, maar dat hoeft niet. Je kan dit gewoon blanco laten.

Als laatste keuzemogelijkheid kan je nog altijd Anoniem reageren. Natuurlijk weet ik graag wie je bent dus doe dit liefst alleen in uiterste nood ;-)

Voila, laat die reacties nu maar komen.
Oh ja, onder de oranje regel staat ook nog Reacties: daar is het voldoende om aan te vinken of je de tekst Leuk vond of Niet Leuk. Makkelijk toch.

Coming out vroeger en nu

Het meisje ontvangt je vrij stuurs. Ze hangt je jas op, begeleidt je naar de wastafel en wast je haar zonder veel te zeggen. Maar zodra ze schaar en kam als wapens in de aanslag houdt, ontpopt ze zich tot een echte kapster: vriendelijk, babbelziek en veel te familiair naar je zin. Zelfs van je familie kan je dat niet verdragen, laat staan van een wildvreemde. Maar er is geen ontkomen aan, dus babbel je schijnbaar gewillig mee.

Al snel kabbelt de conversatie naar the point of no return. En voor de triljoenste keer sta je voor de keuze: Zeg je het of zeg je het niet? Nu ben je al meer dan dertig jaar openlijk lesbisch, tien jaar getrouwd met een vrouw en heel actief in de holebibeweging, maar voor elke coming out moet je je toch weer even opladen. Ontelbare keren heb je het al gezegd sinds die eerste keer 35 jaar geleden, maar vanzelfsprekend wordt het nooit.

Je kwam uit de kast op het moment dat je aan familie en vrienden liet weten dat je lesbisch was. De tranen van je moeder nam je er bij want je kende veel verhalen van homo’s en lesbiennes die thuis niet meer welkom waren. Je negeerde het feit dat je beste vriendin plots haar knieën netjes tegen elkaar drukte en je lachte spottend met elk meisje in je buurt dat zich afvroeg of je op haar verliefd was. Ook met degene die inderdaad je hart sneller deed kloppen.

Uit de kast

Uit de kast komen anno 1980 – in een tijd dat die uitdrukking nog niet bestond en homoseksualiteit als een vieze ziekte klonk -  was een moeilijke opgave. Je lag er nachtenlang wakker van en je bedacht allerlei scenario’s. Je deed je verhaal met klamme handen en bibberende stem en wachtte gespannen op het oordeel.

Toen ik bijna dertig jaar geleden mijn broer op de hoogte wou brengen van mijn afwijkende seksuele voorkeur, was ik daar niet gerust in. Hij was pas veertien – acht jaar jonger dan ik – en had ongetwijfeld alleen nog maar in negatieve zin over homoseksualiteit gehoord en ik had geen enkel idee hoe hij er zou op reageren als zijn zus tot die groep perverten bleek te behoren. Het was dus met een klein hartje dat ik zei : ‘Ik moet je iets vertellen.’

Hij keek op van zijn boek en gromde. Op die leeftijd spreken jongens zelden met volledige zinnen. Hakkelend en stotterend vertelde ik hem mijn zorgvuldig voorbereide speech.  Ik eindigde met de conclusie dat ik dus lesbisch was maar verder gewoon dezelfde zus die hij altijd al had gekend. 

      ‘Ok,’ zei hij en hij boog zich weer over zijn boek. Ik fronste en wachtte even, maar het bleef stil.
      ‘Maar,... begrijp je het?’ vroeg ik aarzelend.
      ‘Jaja,’ mompelde hij zonder opkijken. Ik stond daar maar wat te schutteren en ging dus de kamer uit.  Met deze koele onverschilligheid wist ik geen raad. Was hij zo van slag dat hij niet kon reageren? Of wou hij gewoonweg niet meer tegen mij spreken nu ik abnormaal bleek te zijn?

Sprookje over Esme

Er was eens een prinsesje, Esme genaamd. Ze was enig kind en woonde met haar vader en moeder in een groot paleis met verschillende kamers vol speelgoed. Haar vader, de koning, gaf haar alles wat haar hartje begeerde, behalve vrienden. Hij wou zijn dochter voor zichzelf houden. Esme mocht geen vriendjes op het paleis uitnodigen en ze mocht niet bij andere kinderen op bezoek gaan.

Haar moeder keek weinig naar haar om. Ze leek jaloers op de schoonheid van haar dochter en misgunde haar de aandacht van haar vader.

Als hij vijf minuutjes vrij had, bracht de koning tijd met haar door maar desondanks was Esme vaak alleen. Ze speelde elke dag in een andere kinderkamer : maandag in de boekenkamer, dinsdag in het knuffelhuis, woensdag in de poppenkamer, maar toch verveelde ze zich.

Daarom vond ze het wel fijn als haar vader met haar kwam spelen maar toch ook niet. Haar hart bonkte als ze zijn voetstappen in de gang hoorde en haar maag verkrampte. Ze deed haar best om te glimlachen als hij de speelkamer binnenkwam. Elke keer moest ze hem verwelkomen met een kus en zijn snor schuurde haar lippen. Elke keer ging hij in de grote stoel zitten en tilde hij haar op zijn schoot. Hij hield haar dicht tegen zich aan en vroeg wat ze wou spelen.

Suikertaks

De suikertaks komt er dan toch.  Vanaf 2016 wordt er een taks geheven op alle suikerhoudende dranken. Het principe spreekt mij wel aan. Ongezonde voeding mag - moet zelfs - duurder zijn dan de gezonde alternatieven.  Een maatschappij die de gezondheid van haar inwoners belangrijk vindt, zou niet mogen toestaan dat een pakje friet of een kant-en-klare maaltijd goedkoper is dan een zelfgemaakte, gezonde maaltijd. Dat je meer betaalt voor een stuk fruit dan voor een zak chips. Als de overheid dat kan bewerkstelligen via een extra belasting voor ongezonde voeding en daar zelf ook nog iets aan verdient, kan ik daar best mee leven.

Maar zo simpel is het niet.  De suikertaks werd al in verschillende landen uitgeprobeerd en op de meeste plaatsen na korte tijd weer afgeschaft. Omdat het niet werkte!

·     Mensen dronken niet minder maar switchten naar goedkopere suikerhoudende dranken of ze kochten hun favoriete frisdrank in het buitenland.

·     De taks treft vooral mensen met een laag inkomen o.a. omdat zij in verhouding een groter deel van hun inkomen aan voeding besteden én ook vatbaarder zijn voor een onevenwichtig voedingspatroon.

·     Bovendien is iedereen het er over eens dat suiker verslavend is. Wanneer is er ooit iemand van zijn of haar verslaving afgeraakt omdat de prijs 0,10 cent steeg?

Ik bespaar je de uitgebreide uitleg waarom de taks in andere landen niet het gewenste resultaat had, maar het is typisch voor België om te denken dat het bij ons nu wel zou lukken. Als vijf ezels met hun kop tegen de muur lopen en daar alleen maar hoofdpijn aan overhouden, waarom zou de zesde ezel dan wel de muur kunnen breken?

Je denkt dus je bent

Je ligt in de zetel. Je ogen zijn dicht en je ademt rustig en ontspannen. Je laat je meedrijven door mijn stem die een tekst voorleest. Probeer de gebeurtenissen te visualiseren. Jij bent het hoofdpersonage.

Je zit te lezen op het terras voor je huis. Er loopt iemand over je graf.  De lucht is inktzwart. Het is stil. Je houdt je adem in en luistert gespannen.  Je hoort een laag, brommend geluid dat snel dichterbij komt. Het zit achter je.  Je draait je om en kijkt naar het strand. Je mond valt open.  Uit de zee komt een muur van water recht naar je toe. Je knieën knikken. Je hart slaat een paar tellen over en haast zich dan om terug bij te benen. Weg, loop weg,  schreeuwen je hersenen maar je kan je spieren niet bewegen. De gedachten tuimelen door je brein. Naar de bovenverdieping vluchten? Te gevaarlijk.  In die tsunamifilm zag je gebouwen als kaartenhuisjes in elkaar storten. In een boom klimmen? Dat zou je nooit lukken.

De 50 beste blogposts

Wedstrijd Blogposts

Cool! Mijn blog staat nog geen maand online en één van mijn blogs werd al geselecteerd voor de wedstrijd van Standaard Boekhandel Alsemberg: de vijftig beste blogposts. Mijn tekst zal dus sowieso gebundeld worden in een e-book en daar ben ik heel blij om. Of ik bij de top drie behoor, wordt op 25 oktober bekend gemaakt.

Ach ja, ik ga nog niet naast mijn schoenen lopen. Grote kans dat er slechts vijftig inzendingen waren ;-)
https://sanschapeaux.wordpress.com/de-50-beste-blogposts/

De bomma

Mijn grootmoeder is dood. Tweeënnegentig is ze geworden. Tot vorig jaar woonde ze nog thuis en ze kon zich aardig redden. Betaalde hulp had ze niet nodig, vond ze zelf. Mijn moeder, haar dochter dacht daar anders over, maar kinderen moeten hun ouders eeuwig blijven gehoorzamen en er voor zorgen, vond bomma. Mijn moeder ging drie keer per week langs met eten voor meerdere dagen zodat bomma het maar moest ontdooien en opwarmen. Elke vrijdag deed mijn moeder de kuis, zo spaarde bomma het  loon van een poetsvrouw uit.

 

'Wees blij, ik zorg voor jullie erfenis,’ lachte bomma als mijn moeder weer eens sakkerde over het vele werk. ‘Ge weet heel goed dat ik hier geen vreemden over de vloer wil.’