De afspraak

De bel! Zuchtend haalt ze haar armen uit het aquarium. Het water drupt op de grond en ze grabbelt naar een handdoek. De vloer is nat en vol vuile voetsporen. Er ligt zoveel materiaal verspreid dat de woonkamer wel een rommelmarkt voor aquariumliefhebbers lijkt.

‘Lydia is zeker haar sleutel weer vergeten.’ Geërgerd schopt ze haar natte schoenen uit. Er zit een gat in haar kous en ondanks de opgestroopte mouwen van haar rafelige sweater is het kledingstuk toch kletsnat en het plakt tegen haar lichaam. Straks zal ze zich het moment dat ze besloot deze oude lorren aan te trekken zwaar beklagen. En dan zwijgen we zelfs nog over haar ongewassen haren.


Haar natte kousen vormen een spoor doorheen de gang. Ze trekt de voordeur open maar blijft uit het zicht. Zo wil ze zich niet aan de buren vertonen. Verstopt achter de deur wacht ze een paar seconden, maar geen Lydia.
 
Verbaasd steekt ze haar hoofd om de hoek. Een knap jong meisje met lange, blonde haren lacht haar toe alsof ze elkaar kennen. Met een schok herinnert ze zich haar afspraak om 11u : Aurelie komt een interview afnemen voor de streekkrant. Het fototoestel rond de nek van het meisje grijnst haar spottend toe.