Wanneer de bom valt

Al een paar weken krijg ik geen letter op papier. Het is vakantie geweest dus de deadline van de volgende les werkte niet als stok achter de deur.  Nochtans ben ik er in gedachten veel mee bezig. Er hangen nog verschillende ideetjes voor een cursiefje of een kortverhaal aan de waslijn te wapperen, maar ik slaag er niet in om er eentje vast te grijpen en er mee aan de slag te gaan.

Ergens weet ik wel waarom.  Zoveel gevoelens en gedachten, die een luchtig cursiefje in de weg zitten:  de vluchtelingenstroom, de crisis, de globalisering. En natuurlijk nu de aanslagen op Parijs. Gebeurtenissen waar ik een uitgesproken mening over heb – sommigen durven ze zelfs fanatiek te noemen – maar die ik niet op een leesbare manier op papier gezet krijg. Zelfs in een mondelinge discussie laat ik me vaak van de wijs brengen omdat ik me de feiten niet nauwkeurig kan herinneren. Volgens mij is het de fout van de Amerikanen, maar met zo’n loze beschuldiging maak ik terecht weinig indruk.

Was het Bush die eerst Afghanistan en daarna Irak binnenviel om met dwaas machtsvertoon wraak te nemen voor 9/11, en daarmee een destabilisering van de regio veroorzaakte?  Ik voel in mijn botten dat ik in 2001 al van mening was dat de Amerikanen beter eens zouden nadenken waaróm Al Qaeda  een aanval op Amerika gerechtvaardigd vond en dat een brute wraakactie de Arabische haat tegenover het westen alleen maar zou aanwakkeren. Maar in een discussie kan ik niet op de juiste namen komen, of ik haspel de gebeurtenissen door elkaar zodat ik meteen door de mand val.

Het groene monster bijt in mijn kuiten als ik zaterdagvoormiddag een aantal blogs op de sociale media zie voorbijkomen. Zo kort na de feiten wisten die bloggers een samenhangende tekst neer te pennen, die hun uiting van afschuw en verdriet weergeeft terwijl ik machteloos naar mijn scherm staar en hun emoties zich mengen met de mijne.

Het groene gif verspreidt zich door mijn aderen als ik gerenommeerde schrijvers en columnisten een vlijmscherpe analyse van de situatie zie maken, waar ik het zo mee eens ben, dat ze evengoed uit mijn pen had kunnen vloeien. Ik kan enkel hun teksten delen op Twitter of Facebook;  ik gebruik hun stem om duidelijk te maken wat ik denk.

Nadat ik een aantal van die kritische teksten gelezen heb, staat de chronologie van de gebeurtenissen die ons volgens mij onafwendbaar naar een derde wereldoorlog leidt, weer netjes in mijn hoofd gerangschikt. Voor even toch.

Misschien zou het nu wel lukken om een deftig opiniestuk neer te pennen, maar wat voor zin heeft het nog? Alle ideeën die mijn hoofd deden tollen, alle verontwaardiging en ergernis voor de domheid van de mens; het is ondertussen allemaal gezegd door anderen.

Zal ik dan misschien toch beter aan een cursiefje beginnen?