Uit de kast

Uit de kast komen anno 1980 – in een tijd dat die uitdrukking nog niet bestond en homoseksualiteit als een vieze ziekte klonk -  was een moeilijke opgave. Je lag er nachtenlang wakker van en je bedacht allerlei scenario’s. Je deed je verhaal met klamme handen en bibberende stem en wachtte gespannen op het oordeel.

Toen ik bijna dertig jaar geleden mijn broer op de hoogte wou brengen van mijn afwijkende seksuele voorkeur, was ik daar niet gerust in. Hij was pas veertien – acht jaar jonger dan ik – en had ongetwijfeld alleen nog maar in negatieve zin over homoseksualiteit gehoord en ik had geen enkel idee hoe hij er zou op reageren als zijn zus tot die groep perverten bleek te behoren. Het was dus met een klein hartje dat ik zei : ‘Ik moet je iets vertellen.’

Hij keek op van zijn boek en gromde. Op die leeftijd spreken jongens zelden met volledige zinnen. Hakkelend en stotterend vertelde ik hem mijn zorgvuldig voorbereide speech.  Ik eindigde met de conclusie dat ik dus lesbisch was maar verder gewoon dezelfde zus die hij altijd al had gekend. 

      ‘Ok,’ zei hij en hij boog zich weer over zijn boek. Ik fronste en wachtte even, maar het bleef stil.
      ‘Maar,... begrijp je het?’ vroeg ik aarzelend.
      ‘Jaja,’ mompelde hij zonder opkijken. Ik stond daar maar wat te schutteren en ging dus de kamer uit.  Met deze koele onverschilligheid wist ik geen raad. Was hij zo van slag dat hij niet kon reageren? Of wou hij gewoonweg niet meer tegen mij spreken nu ik abnormaal bleek te zijn?

Ik had al verschillende mensen op de hoogte gebracht van mijn lesbisch zijn maar geen enkele van hun reacties bracht mij zo van mijn stuk als de kilheid van mijn broer. Zelfs de tranen van mijn moeder niet, want daar was ik op voorbereid. Ik had een goede band met mijn jongere broer en zelfs in mijn meest pessimistische voorstellingen had ik zo’n totale afwijzing niet kunnen voorspellen.

Na een paar uur piekeren en panikeren werd ik kwaad. Wat dacht die kleine snotaap wel, mij zo veroordelen zonder me zelfs maar de kans te geven mezelf te verdedigen. Ik ging dus terug naar de kamer waar hij nog steeds diep gebogen over datzelfde boek  hing. Met mijn handen in mijn zij ging ik voor hem staan. 

      ‘ Ik vind dat ik wel wat meer respect verdien.’
      Met vraagtekens in zijn ogen keek hij me aan terwijl ik een tirade afstak over hoe ongelukkig zijn reactie me maakte en dat ik zo niet behandeld wou worden.
      Halverwege mijn monoloog hief hij zijn hand op. ‘Bedoel je over dat lesbisch zijn?’
      Ik knikte. ‘Je zou toch op z’n minst kunnen reageren. Of wat meer uitleg vragen.’
      ‘Wat maakt het mij uit met wie jij wil slapen? Ik heb toch gezegd dat het ok is.’

Zelfs in die periode kon coming out soms ook merkwaardig eenvoudig zijn.