De kleren maken de man

Perfect op tijd landde het kleine vliegtuig op de luchthaven van Riga. De korte vlucht was voorbij gevlogen. Het gaf een speciaal gevoel dat één derde van de passagiers bij onze groep hoorde : 30 holebi’s uit Leuven die naar de Europride in Riga gingen.  In dit voormalig communistisch Sovjetland zaten de meeste holebi’s nog opgesloten in de kast, de sleutel weggegooid. Relaties buiten het traditionele gezin waren niet zo populair bij de meerderheid van de bevolking en dus was het belangrijk dat de Europride een succes zou worden.

Nog voor het vliegtuig goed en wel stil stond, waren de meesten al recht gesprongen om hun handbagage te nemen. Niet zo eenvoudig voor kleine mensen maar gentleman Michael stond al klaar om te helpen.  Het gedrum naar buiten was bijna zo erg als tijdens de solden bij Primark. Sommigen waren  blijkbaar bang dat ze, verpakt in een roze strik, met het vliegtuig terug naar huis zouden moeten. 

Op een voorbereidende vergadering werden we uitgebreid gewaarschuwd om niet te provoceren. Niet hand in hand, geen kusjes in het openbaar, niet te janetterig gekleed. Alleen op de Pride mochten we onszelf zijn. Homoseksualiteit stond in Riga niet in de strafwet maar gaybashing was een nationale sport die oogluikend werd toegelaten en de anti-homobrigade stond al in de startblokken om de Europride te saboteren.

Ook tijdens de Pride moesten we onze Vlaamse knop omdraaien. Regenboogvlaggen en –banners, geen probleem, hand in hand lopen, dat kon nog maar ook daar niets wat de conservatieve bevolking over de rooie zou kunnen jagen. Géén uitdagende slogans, niet te extravagant gekleed en zeker géén pluimen in ons gat. Vooral de enige transgender in onze groep had het daar moeilijk mee.

Voor Marianne was een feestje altijd hét moment om zich uitgebreid op te tutten en haar innerlijke vrouwelijkheid expressief en demonstratief in de etalage te zetten. Maar ze nam de waarschuwingen ter harte en ze was op de luchthaven verschenen in een crèmekleurig mini rokje en een donkerbruin topje. Elegante, sexy kleding die echter niet genoeg om het lijf had om de 66-jarige bouwvakker die er in zat te kunnen verbergen. Alleen een blinde zou zich laten foppen; ondanks haar weelderige, blonde  pruik en hoge hakken. We waren niet van plan om Marianne in Riga in haar eentje voor de Letten te gooien.
 Twee bussen wachtten ons op om ons van het vliegtuig naar de luchthaven te brengen. Er was geen plaats voor iedereen en dus moesten veel passagiers tegen elkaar aan gepropt rechtstaan, hun handbagage tussen hun benen of op hun rug. Een Letse vrouw van zo’n vijftig jaar hield zich met beide handen stevig vast aan de stang; ze keek neer op Marianne die een zitplaats bemachtigd had en dromerig voor zich uit staarde. De vrouw keek even rond maar al snel werd haar blik opnieuw naar Marianne getrokken en ze monsterde haar van top tot teen. Marianne voelde de aandacht, keek op en glimlachte vaag. De vrouw hield haar blik vast. Marianne opende haar handtas die op haar schoot lag, nam er een zakdoek uit en deed alsof ze een vlekje op haar arm wegwreef. Ze stopte de zakdoek terug in haar tas, schoof ze onder de bank en nam ze dan toch weer op schoot. Ze voelde de blik van de vrouw branden terwijl de bus hortend en schokkend naar de luchthaven reed. Langzaam hief ze het hoofd en ze keek de vrouw afwachtend aan.

You are not properly dressed,’ zei de vrouw plots terwijl ze Marianne nog steeds strak in het vizier had. We hielden onze adem in. Enkele jongens van onze groep schoven onopvallend dichterbij. Michael schuddebolde. We waren nog niet eens ín Riga.

Marianne bevochtigde haar lippen. ‘Why not?’ vroeg ze rustig terwijl ze de vrouw die boven haar uit torende behoedzaam aankeek.
It is too cold in Riga,’ was het antwoord.