Klimaatverandering, werkloosheid, koude oorlog... Allemaal grote problemen die luidkeels om een oplossing schreeuwen maar hé, de panda’s zijn toegekomen in Wallonië en het familienamenprobleem is opgelost.
De roep naar een dubbele familienaam bestaat al lang. Veel vrouwen verzetten zich tegen het huidige patriarchale model waarbij hun kind automatisch de naam van de vader krijgt. België speelt met het wetsvoorstel van Turtelboom geen voortrekkersrol want in verschillende buurlanden bestaat een soortgelijke regel al langer.
Maar ze maken het graag ingewikkeld. Naam van de vader, naam van de moeder, dubbele naam vader-moeder of dubbele naam moeder-vader. Alleen de naam van de melkboer komt niet in aanmerking. Als de heren ministers dan toch bezwijken onder de feministische druk van die politieke wijven, waarom dan geen duidelijkheid eisen. Neen, vrijheid-blijheid is een Belgische leuze en door de huidige keuzemogelijkheden zijn er in de tweede generatie tot tien verschillende combinaties mogelijk. Veel succes voor wie het kindergeld moet uitbetalen.
Vaders beschouwen het wetsvoorstel als de zoveelste ondermijning van hun mannelijkheid. Vrouwen mogen stemmen, eigendom bezitten, gaan werken en nu willen ze ook nog het recht om hun naam te geven aan hun kinderen. Komt er dan nooit een einde aan de feministische castratie? Als vaders hun naam niet meer kunnen doorgeven, hoe moeten ze zich dan betrokken voelen bij hun kinderen?
Daar is nochtans een eenvoudige oplossing voor.’s Nachts opstaan en afgekolfde moedermelk aan de baby geven. Stinkende pampers verversen. Deeltijds gaan werken en de kroost mee opvoeden. Vaders zullen zich op slag super betrokken voelen.
Voor pinguïns is er geen enkel probleem. Die zijn monogaam,vormen een koppel voor het leven en wisselen elkaar af bij het broeden en het opvoeden van hun jong. Mensen zijn echter geen pinguïns en bijna twee op drie huwelijken eindigt in een scheiding. Vrouwen hebben kinderen bij hun opeenvolgende partners en in een nieuw samengesteld gezin vind je vaak kinderen met 3 verschillende ouderparen. Zelfs binnen een relatie is volgens het Nederlandse programma DNA onbekend één op de tien kinderen een koekoeksjong.
We zijn maar van één ding zeker en dat is van de afstamming via de moeder dus is het logisch dat haar kind haar familienaam krijgt. Een bankrekening staat toch ook op naam van de eigenaar, ongeacht wie er geld op stort. Om het aandeel van de vader bij de totstandkoming eveneens te erkennen, kunnen we het kind de dubbele naam moeder-vader geven. De naam wordt dan matriarchaal doorgegeven en bij elke generatie wordt de vader er aan toegevoegd. Binnen het gezin krijgen kinderen van verschillende vaders dan tenminste allemaal dezelfde basisnaam.
Het wetsvoorstel waarbij een gezin uit vrije wil kan kiezen om af te stappen van de patriarchale naamgeving zet het land op stelten en het komt niet eens in ons hoofd op om het meest logische systeem in te voeren. Tot zover onze emancipatie.
De roep naar een dubbele familienaam bestaat al lang. Veel vrouwen verzetten zich tegen het huidige patriarchale model waarbij hun kind automatisch de naam van de vader krijgt. België speelt met het wetsvoorstel van Turtelboom geen voortrekkersrol want in verschillende buurlanden bestaat een soortgelijke regel al langer.
Maar ze maken het graag ingewikkeld. Naam van de vader, naam van de moeder, dubbele naam vader-moeder of dubbele naam moeder-vader. Alleen de naam van de melkboer komt niet in aanmerking. Als de heren ministers dan toch bezwijken onder de feministische druk van die politieke wijven, waarom dan geen duidelijkheid eisen. Neen, vrijheid-blijheid is een Belgische leuze en door de huidige keuzemogelijkheden zijn er in de tweede generatie tot tien verschillende combinaties mogelijk. Veel succes voor wie het kindergeld moet uitbetalen.
Vaders beschouwen het wetsvoorstel als de zoveelste ondermijning van hun mannelijkheid. Vrouwen mogen stemmen, eigendom bezitten, gaan werken en nu willen ze ook nog het recht om hun naam te geven aan hun kinderen. Komt er dan nooit een einde aan de feministische castratie? Als vaders hun naam niet meer kunnen doorgeven, hoe moeten ze zich dan betrokken voelen bij hun kinderen?
Daar is nochtans een eenvoudige oplossing voor.’s Nachts opstaan en afgekolfde moedermelk aan de baby geven. Stinkende pampers verversen. Deeltijds gaan werken en de kroost mee opvoeden. Vaders zullen zich op slag super betrokken voelen.
Voor pinguïns is er geen enkel probleem. Die zijn monogaam,vormen een koppel voor het leven en wisselen elkaar af bij het broeden en het opvoeden van hun jong. Mensen zijn echter geen pinguïns en bijna twee op drie huwelijken eindigt in een scheiding. Vrouwen hebben kinderen bij hun opeenvolgende partners en in een nieuw samengesteld gezin vind je vaak kinderen met 3 verschillende ouderparen. Zelfs binnen een relatie is volgens het Nederlandse programma DNA onbekend één op de tien kinderen een koekoeksjong.
We zijn maar van één ding zeker en dat is van de afstamming via de moeder dus is het logisch dat haar kind haar familienaam krijgt. Een bankrekening staat toch ook op naam van de eigenaar, ongeacht wie er geld op stort. Om het aandeel van de vader bij de totstandkoming eveneens te erkennen, kunnen we het kind de dubbele naam moeder-vader geven. De naam wordt dan matriarchaal doorgegeven en bij elke generatie wordt de vader er aan toegevoegd. Binnen het gezin krijgen kinderen van verschillende vaders dan tenminste allemaal dezelfde basisnaam.
Het wetsvoorstel waarbij een gezin uit vrije wil kan kiezen om af te stappen van de patriarchale naamgeving zet het land op stelten en het komt niet eens in ons hoofd op om het meest logische systeem in te voeren. Tot zover onze emancipatie.
Geschreven op 20/3/14 naar aanleiding van stemming familienamenwetsvoorstel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten