‘Nu ben ik het beu’, gromde ze geërgerd. ‘Tegen de volgende beller spreek ik alleen nog Nederlands.’ Haar collega’s lachten begrijpend. Iedereen kreeg het regelmatig eens op de zenuwen van al die Franstalige telefoons. Nederlandstalig centrum of niet, een dag zonder Frans was een niet gewerkte dag. De volgende keer dat Linda de telefoon opnam was ze vastbesloten. Hier spreekt men Nederlands!‘Hallo, centrum voor Leerlingenbegeleiding, goedemorgen.’ De beller aan de andere kant van de lijn vroeg in ’t Frans naar de verantwoordelijke van een school. Linda gaf hem in het Nederlands de nodige informatie.
‘Vous ne parlez pas français?’ vroeg de man.
‘Neen’, zei Linda, ‘dit is een Nederlandstalig centrum.’
‘Ja maar’, zei de man, ‘U werkt toch in Brussel en Brussel is tweetalig. Ik vind het dan ook niet meer dan normaal dat u ook Frans kan spreken.’ De man stak in perfect Nederlands een ganse preek af tegen de verbouwereerde Linda. Hij argumenteerde dat wie in Brussel woont of werkt de plicht heeft om perfect tweetalig te zijn, net als hijzelf. Linda kon er weinig tegen in brengen want eigenlijk dacht ze er net zo over. Schoorvoetend gaf ze de man gelijk en ze verontschuldigde zich.
Pas nadat ze de hoorn neergelegd had bedacht ze een repliek : waarom belde hij als perfect tweetalige Brusselaar in ’t Frans naar een Vlaamse instelling ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten